Ballada romantyczna to utwór akcentujący solidarność z podmiotem lirycznym wprowadzający ludową fantastykę, ludowych bohaterów i ludowe pojęcie solidarności. Wyrazem tego była konstrukcja balladowego narratora, stylizowanie go na naiwnego, nierozumiejącego świata i zaskoczonego przebiegiem wypadków. Solidaryzuje się on z ludem, przyjmuje jego prawdy za swoje, a nawet daje prymat przed mędrca „szkiełkiem i okiem”. Generalną polemiką z ludową balladą romantyczną przeprowadził Władysław Broniewski w „Balladach i romansach”, zrywając z naiwnością narratora i jego wiarą w sprawiedliwość. Broniewski nawiązał do ballady romantycznej nie tylko tytułem obłąkanej bohaterki. Wprowadził do utworu wiele zdrobnień, wyrażeń ludowych i motywów religijnych („Przyjechał pan Jezus i ozwało się Alleluja w Galilei”). Typowy dla ballady nastrój grozy został osiągnięty przez wykrzyknienia narratora („Uciekaj, uciekaj”), przez kontrast przywołanego cytatem spokojnego miasteczka z obrazem społeczności II wojny światowej.

Akcja utworu Broniewskiego toczy się w czasie okupacji. W tym nowym, okrutnym świecie konwencjonalny motyw winy i kary zostaje odwrócony i radykalnie przewartościowany. Kara spotyka niewinnych. Świat pojęć ludowych został tym samym ostatecznie zburzony. Na tym tle dwukrotnie pojawiający się cytat nie jest tylko chwytem kompozycyjnym,, zamykającym klamrę całości, ale nabiera nowej dramatycznej wymowy. W pierwszym wersie jest wynikiem nawiązania do utworu Mickiewicza, na końcu polemika z nim. Umieszczony po „salwie głuchej” podkreśla nieodwracalność popełnionej zbrodni, wyraża ironię losu i sarkazm wobec romantycznych wierzeń.